Blogs

Blogs

Anne van der Krol droomde ervan haar rijtjeswoning in te ruilen voor een compacter huis met een ruime tuin. Bij haar zoektocht ging ze niet over één nacht ijs. Bijgestaan door Wielen Architecten koos ze uiteindelijk voor een semi-bungalow in Huis ter Heide die in korte tijd flink op de schop ging.

Midden in de coronaperiode fietste Anne van der Krol wekelijks langs een kavel in Zeist waarop een vrijstaande woning verrees. Als interieur- en landschapsarchitecte werd ze getroffen door de fraaie manier waarop het huis aansloot op de oude bomen op het kavel. Toen het huis eenmaal bewoond was, trok ze de stoute schoenen aan en belde aan. De vrouw des huizes deed open en bracht Anne linea recta in contact met de architect: haar echtgenoot Michiel van der Wielen.

Niet op de voorgrond

“Het gesprek met Michiel voelde meteen goed,” vertelt Anne. “Hij is een fijne, rustige man die zichzelf niet op de voorgrond stelt. We spraken af dat hij zou meekijken als ik een kansrijke woning of kavel zag, om mij te adviseren over de voor- en nadelen van die plek. Dat hielp me om te bepalen of ik wel of geen bod zou uitbrengen.”

Twee jaar en enkele kansrijke opties later vond Anne ten slotte in het lommerrijke Huis ter Heide wat ze zocht: een semi-bungalow uit de jaren 50 met een ruime tuin. “Er moest nog wel het een en ander aan het huis gebeuren,” zegt ze. “Ik wilde vooral meer licht en meer contact tussen het huis en de tuin.”

“Het mooie van Michiel is dat hij meegaat in die droom en daarna meteen ook kijkt wat er praktisch mogelijk is. Hij neemt je ter plekke mee in zijn denkproces, het gaat heel vloeiend.”

Hardop denken

In het halve jaar tussen aankoop en sleuteloverdracht bezochten Anne en Michiel de woning tweemaal om de ideeën te concretiseren. Mede door haar beroepsachtergrond wist ze goed hoe de woning eruit moest zien. “Het mooie van Michiel is dat hij meegaat in die droom en daarna meteen ook kijkt wat er praktisch mogelijk is,” zegt Anne. “Hij denkt daarbij hardop. Bij andere architecten merk je vaak pas later, bij hun presentatie, welke kant hun ideeën opgaan. Michiel neemt je ter plekke mee in zijn denkproces, het gaat heel vloeiend.”

Tijdens de bouw

Anne houdt ervan als een huis iets onverwachts heeft, iets dat niet meteen voor de hand ligt, vertelt ze. Zo kreeg ze tijdens het bouwproces het idee om in de wand van het trapgat een smal verticaal raam te maken waardoor je een stukje van de keuken ziet als je de trap afloopt. “Michiel dacht ter plekke mee. ‘Waar zou het moeten komen, hoe hoog, hoe breed?’ vroeg hij. En vervolgens tekent hij het meteen met een stift op de muur, zodat de aannemer meteen daarna die sleuf kon uitfrezen.”

Klein pakket

Uit financiële overwegingen koos Anne bij Wielen Architecten voor het  ‘kleine pakket’: de architect is verantwoordelijk voor verschillende variantenschetsen en het voorlopig ontwerp, niet voor een uitgewerkt technisch ontwerp. “Dat was in de eerste plaats financieel voordelig,” legt ze uit. “Bovendien kon ik daardoor tijdens de verbouwing snel iets bijsturen als zich iets onvoorziens voordeed. Al heb ik Michiel daarbij nog wel een paar keer geraadpleegd als klankbord.”

Binnen en buiten

Om meer contact tussen de binnen- en buitenruimte van het huis te realiseren, werd de oorspronkelijke kleine uitbouw aan de achterkant verwijderd. Keuken en woonkamer werden voorzien van openslaande deuren naar de tuin. Anne: “Het huis voelt nu veel ruimer terwijl de oppervlakte in feite iets kleiner is geworden.”

Leefbare bovenverdieping

Annes ideeën concentreerden zich aanvankelijk op beneden, de bovenverdieping leek haar minder belangrijk. Michiel van der Wielen zag hier toch verschillende mogelijkheden. Op de plek van de oorspronkelijke vier kleine kamers ontwierp hij twee ruime slaapkamers en een tussenruimte voor huishoudelijke apparaten, netjes weggewerkt onder een grote plank. De twee bestaande kleine dakkapellen werden vervangen door één brede doorgetrokken dakkapel.

Anne: “Ik ben heel blij met die ingrepen. De bovenverdieping is ook veel leefbaarder geworden. Je hebt nu daglicht als je de trap oploopt. En bovengekomen kijk je meteen uit op een grote beuk in de tuin en voel je je in contact met de omgeving. Heel mooi.”